Kolejnym tematem, który poruszymy i o którym będziemy rozmawiać to: CELEBROWANIE oraz ROZEZNAWANIE I PODEJMOWANIE DECYZJI. Będziemy starali się odpowiedzieć na pytania:

„Podążanie razem” jest możliwe tylko wtedy, gdy opiera się na wspólnotowym słuchaniu Słowa i sprawowaniu Eucharystii.

• W jaki sposób modlitwa i celebracja liturgiczna skutecznie inspirują i ukierunkowują nasze „podążanie razem”?
• W jaki sposób inspirują najważniejsze decyzje?
• W jaki sposób krzewimy czynne uczestnictwo wszystkich wiernych w liturgii i pełnienie funkcji uświęcania?
• Jaką przestrzeń przeznacza się na wykonywanie posługi lektora i akolity?
• Jakie cechy kapłanów cenimy, a na jakie się nie zgadzamy?
• Jak oceniamy kontakt z księżmi z naszej parafii?
• Jak w naszej wspólnocie wygląda zaangażowanie świeckich w posługę liturgiczną?
• Co cenimy w klimacie naszej parafii?
• Co utrudnia man przynależenie do tej wspólnoty?
• Do czego świeccy są zaangażowani w społeczności parafii?
• Czy są realnie współodpowiedzialni?

W stylu synodalnym decyzje podejmowane są na drodze rozeznania, na podstawie konsensusu wypływającego ze wspólnego posłuszeństwa Duchowi Świętemu.

• Za pomocą jakich procedur i jakich metod wspólnie rozeznajemy i podejmujemy decyzje?
• Czy istnieje w naszej parafii Rada Parafialna?
• Jak oceniamy jej działanie?
• Jaki mamy wpływ na rozeznawanie i planowanie zadań duszpasterskich?
• Jak je można ulepszyć?
• Jak krzewimy udział w podejmowaniu decyzji w łonie wspólnot zorganizowanych hierarchicznie?
• Jak artykułujemy fazę konsultacyjną z tą decyzyjną, proces dochodzenia do decyzji z momentem jej podjęcia?
• W jaki sposób i za pomocą jakich instrumentów promujemy przejrzystość i możliwość rozliczenia?

• W trakcie i po spotkaniu zachowujemy mądrą dyskrecję dotyczącą osób i opowiedzianych historii oraz doświadczeń
• Wypowiadamy się za siebie (nie za innych)
• Zawsze mówi tylko jedna osoba, zabieramy głos kolejno
• Nie dyskutujemy. Pozwalamy każdemu zachować własne zdanie, nie przekonujemy, że ktoś nie ma racji
• Nie interpretujemy zachowań ani wypowiedzi innych, nie stawiamy diagnoz, przekazujemy raczej nasze osobiste doświadczenia
• Próbujemy powiedzieć to, co rzeczywiście chcemy powiedzieć, a nie to, czego - jak sądzimy - oczekują inni albo czujemy,  że “powinniśmy powiedzieć”
• Wypowiadając się w miarę możliwości przytaczamy przykłady z własnego życia i osobistych doświadczeń.
• Pomagamy sobie nawzajem w zachowywaniu tych reguł komunikacji w grupie

5. Czas na dzielenie się. Wypowiedzenie swojego zdania oraz doświadczenia.

6. Podsumowanie oraz modlitwa końcowa